ιπτάμενοι αρουραίοι

"Πρέπει να καταπίνουμε έναν βάτραχο κάθε πρωί, για να είμαστε σίγουροι ότι δε θα συναντήσουμε τίποτα πιο αηδιαστικό κατά τη διάρκεια της ημερήσιας συναναστροφής μας με τους ανθρώπους". (Nicolas Chamfort)

Όταν ο Μενέλαος (φοιτητής Διαιτολογίας) άκουσε την παραπάνω φράση στις παραδόσεις του μαθήματος "Βατραχοφαγία: Έννοια και Εφαρμογές" εντυπωσιάστηκε τόσο που άρχισε να ανακτά το -προ πολλού απωλεσμένο- ενδιαφέρον του για τη Σχολή και να σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο να μην την ανατινάξει. Μάλιστα, για να νιώσει στο πετσί του (για την ακρίβεια στον φάρυγγά του) το πνεύμα του Γάλλου σοφού, άρχισε να καταπίνει καθημερινά ντουζίνες βατράχων. Επιλογή εξαιρετικής αφέλειας μάλλον, γιατί ο Μενέλαος στην πραγματικότητα λάτρευε τα βατράχια όσο ελάχιστες λιχουδιές στον κόσμο, γι΄ αυτό και έστρεψε το ενδιαφέρον (και τις σιαγόνες του) σε κάτι που πραγματικά τον αηδίαζε: τους αρουραίους. Επιλογή που αυτή τη φορά αποδείχτηκε άριστη γιατί, εκτός των άλλων, οι αρουραίοι ήταν και κατά πολύ οικονομικότεροι - έως δωρεάν.

Βέβαια, αυτή η διαιτητική αγωγή είχε σαν αποτέλεσμα να μειωθεί δραστικά ο αριθμός των αρουραίων της πόλης (ο Μενέλαος κατασπάραζε κάθε πρωί γύρω στους είκοσι) και ύστερα από μερικούς μήνες δεν είχε μείνει αρουραίος ούτε για δήγμα. Όπως ήταν φυσικό, ο Μενέλαος βυθίστηκε σε κατάθλιψη και άρχισε να ερωτοτροπεί με την ιδέα της αυτοκτονίας, όμως αυτή (όπως και τα περισσότερα θηλυκά άλλωστε) δεν τού ΄κατσε.

Την άλλη μέρα ο Μενέλαος πήγε στο κέντρο ψυχολογικής υποστήριξης του πανεπιστημίου. Όχι για ψυχολογική υποστήριξη, αλλά επειδή υποψιαζόταν ότι εκεί τριγυρνούσαν ακόμη μερικοί αρουραίοι. Και όντως, συνάντησε έναν τροφαντό αρουραίο τον οποίο ετοιμάστηκε να καταβροχθίσει. Αλλά φευ, τη στιγμή που θα τον κατασπάραζε βγήκε από τον θάλαμο του ηλεκτροσόκ η Κλάρα -μια ευειδέστατη φοιτήτρια Ιχθυοκαλλιεργειών.

Η Κλάρα ακολουθούσε θεραπεία με ηλεκτροσόκ για να απαλλαγεί από την παθολογική εμμονή που έτρεφε για τις τσίχλες (συνέπεια του τραύματος που απέκτησε όταν δεν πέρασε στην Ανώτατη Σχολή Μαστιχοκαλλιέργειας). Η Κλάρα μάσαγε όλη μέρα τσίχλες. Τσίχλες όλων των ειδών: ροζ, πράσινες, εμπριμέ, με γεύση κεράσι, με γεύση καρότο, με γεύση σπληνάντερο. Και όχι μόνο τις μάσαγε, αλλά και τις φύλαγε σε ειδικά φέρετρα, γιατί κατά τη γνώμη της όλες οι τσίχλες είχαν δικαίωμα σε έναν αξιοπρεπή θάνατο. Μάλιστα, περισυνέλεγε και τις τσίχλες των πεζοδρομίων, με αποτέλεσμα οι μόνες τσίχλες που είχαν μείνει πια στην πόλη να είναι τα ομώνυμα πουλιά.

"Θέλεις τον μισό μου αρουραίο;" της απευθύνθηκε ο Μενέλαος.

"Όχι ευχαριστώ, έφαγα δύο το πρωί".

Αυτό ήταν. Ο Μενέλαος ερωτεύτηκε σφόδρα την Κλάρα - παρόλο που του είχε υπεξαιρέσει δύο ολόκληρους αρουραίους. Αλλά και η Κλάρα ερωτεύτηκε σφόδρα τον Μενέλαο - πάντα εκτιμούσε τους άντρες με καλό γούστο στο φαγητό. Τι κρίμα που οι εραστές σκοτώθηκαν την ίδια μέρα, και μάλιστα στο πρώτο τους φιλί... (ο Μενέλαος πνίγηκε από μια τεράστια τσίχλα που κατοικοέδρευε στο στόμα της Κλάρας και η Κλάρα πνίγηκε από ένα τεράστιο κόκκαλο αρουραίου που είχε ξεμείνει στο στόμα του Μενέλαου).

Λίγο καιρό μετά, οι αρουραίοι άρχισαν να ξανακατακλύζουν την πόλη. Αλλά και οι τσίχλες άρχισαν να ξαναγεμίζουν τα πεζοδρόμια. Έτσι, οι αρουραίοι βρήκαν την ευκαιρία να μασάνε όσες τσίχλες ήθελαν, κάνοντας μάλιστα –οι πιο βιρτουόζοι απ΄ αυτούς- και ολοστρόγγυλες τσιχλόφουσκες. Και ως γνωστόν, όταν η τσιχλόφουσκα γίνεται από αρουραίο, μπορεί να λειτουργήσει θαυμάσια και ως αερόστατο.

Μην ανησυχήσετε λοιπόν αν δείτε κάποτε κάποιον αρουραίο να πετάει πάνω από την πόλη μας. Θα είναι ένα ανακουφιστικό σημάδι ότι αυτή η πόλη δεν έχει σταματήσει να ερωτεύεται.


(Σημ: το παραπάνω love story πρωτοδημοσιεύτηκε στο blog των Λουκρητιών, οι οποίες, καθώς διακρίνονται για τον υπέρμετρο ρομαντισμό τους, συγκινήθηκαν τόσο από τα τρυφερά μηνύματα του κειμένου που το φιλοξένησαν προθύμως -παραβλέποντας το ενδεχόμενο να κολλήσουν καμιά λεπτοσπείρωση*. Η απαράμιλλη εικονογράφηση ανήκει στον ταλαντούχο κ. Dork.)

*νόσος που μεταδίδεται από τα τρωκτικά στον άνθρωπο.