Η ποιήτρια Σουλπικία Καλίστρη ούρλιαξε στα καλά του καθουμένου της -έβγαλε εκείνο το χαρακτηριστικό ουρλιαχτό που βγάζει κάποιος όταν του κλέβουν το μαντολάτο του. Ωστόσο, η Σουλπικία δεν είχε πέσει θύμα κλοπής από κανέναν μαντολατοφάγο. Απλώς, την ώρα που καταβρόχθιζε το τρίτο κομμάτι του σουφλέ παντζαριού της, συνειδητοποίησε ότι ο -κατά τ' άλλα μισητός της- Bataille είχε δίκιο: "Πρέπει να γράφουμε με τον τρόπο που μια γυναίκα με ηθικές αρχές και αστιγμάτιστο παρελθόν θα έβγαζε τα ρούχα της σ' ένα όργιο".
Για practice, σηκώθηκε από το τραπέζι και άρχισε να βγάζει τα ρούχα της, αν και ούτε σε όργιο ήταν ούτε ηθικές αρχές είχε και φυσικά ούτε αστιγμάτιστο παρελθόν -είχε εκδώσει δεκαεννιά ποιητικές συλλογές.
"Αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα", παρηγορήθηκε και συνέχισε τη λογοτεχνική της εξάσκηση.
Έντρομοι οι θαμώνες του ρεστοράν "Υψικάμινος" άρχισαν να ξερνάνε από αποτροπιασμό και έτσι άδοξα η Σουλπικία διέκοψε το στριπτίζ της. Από τότε δεν ξανάγραψε ούτε μισό στίχο. Η Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών της απένειμε την υψηλότερη διάκριση για αυτή την κίνηση ανέλπιστης φιλευσπλαχνίας.
4 comments:
Αυτός ο Bataille που πάει σε όργια με γυναίκες ηθικών αρχών έχει e-mail να με καλεί κι εμένα?
Φυσικά και έχει e-mail, αλλά δεν καταλάβαμε, επιθυμείτε να σας καλέσει ως γυναίκα ηθικών αρχών;
Πόρρω.
O Bataille δηλαδή κατάφερε τελικά να υπηρετήσει τη λογοτεχνία.
Post a Comment