Συνεχίζοντας την παράδοση του Nietzsche ("ο αφορισμός, το απόφθεγμα, είναι οι φόρμες της αιωνιότητας· φιλοδοξία μου είναι να πω με δέκα προτάσεις αυτό που κάθε άλλος το λέει με ένα βιβλίο -αυτό που κάθε άλλος δεν το λέει με ένα βιβλίο"), καταθέτω εδώ το απόσταγμα της σοφίας μου, κατόπιν πρόσκλησης του Yellow Kid:
Ποτέ μην εμπιστεύεσαι κάποιον που στον καφέ αντί για γάλα βάζει χυτοσίδηρο.
Συχνότερο σεξ δεν κάνει ούτε ο όμορφος ούτε ο πλούσιος ούτε ο έξυπνος, αλλά ο νεκροτόμος.
Πιστότερη φίλη της φιλοσοφίας είναι η δυσκοιλιότητα: οι μεγαλύτερες σκέψεις γίνονται πάντοτε πάνω από μια λεκάνη.
13 comments:
όσον αφορά στο τρίτο: εκτός από την φιλοσοφία, να βάλεις και την διαφήμιση...
Το 2ο είναι πολύ "Μπρρρρρ" αλλά καλό! Σε ευχαριστούμε Πλούμ!
Και το 3ο είναι πολύ "Μπρρρρρ" αφου ακόμα να βάλει μια θερμάστρα στη τουαλέτα του ο plume.
Δεν είναι το τι βλεπεις αλλά με τι μάτια το βλέπεις.
Ο Νίτσε υπερέβαλλε πάντα. Οι αφορισμοί είναι εύκολη ιστορία. Και το χυτοσίδηρο στο γάλα είναι σούπερ. Πιστέψτε με ;-)
Σιγά που υπερέβαλε ο Νίτσε..
Τελοσπάντων..Όσο για το τρίτο, συμβαίνει επειδή ελευθερώνεται το τσάκρα της βάσης μας και οι σκέψεις κυλάνε καλύτερα (αλήθεια).
Επίσης, γεια σου, ενδιαφέρον το βλογκ σου, τώρα το είδα, θα ρίξω μια ματιά!
Τα μεγάλα πνεύματα συναντιώνται!
Προσωπικά κάνω μερικές μεγάλες σκέψεις και όταν προσπαθώ να ζουμάρω τη λεκάνη μετά από μεθύσι (π.χ. "και όμως γυρίζει").
Πρόβατε, ευχαρίστως -το κατάστημα δέχεται και παραγγελιές.
Yellow Kid, όντως είναι λίγο "μπρρρρρ", αλλά βγαλμένο απ' τη ζωή.
Cheaplog, είσθε μαρτυριάρης.
Irini, ο καθένας βλέπει ό,τι έχει στο μάτι του.
Anonymous, νομίζω πως οι αφορισμοί είναι από τις δυσκολότερες ιστορίες.
Queerdom, χάρηκα για τη γνωριμία! Δίκιο έχετε για το τσάκρα (αν και δεν ξέρω τι σημαίνει).
Sikia, χαίρετε συνάδελφε!
Ou ming, μη νομίζετε, κάπως έτσι ξεκίνησε κι ο Γαλιλαίος.
Προσωπικά, αντιλαμβάνομαι τους αφορισμούς, σαν υπερβάλλοντες ορισμούς. Και πιστεύω πως βλάπτουν και οι δύο εξίσου. Αλλά, διέξοδος καμιά έτσι κι αλλιώς. Οπότε, "αφορίστε" με την ησυχία σας. Μόνο που αναρωτιέμαι, αν έμεινε κανείς για να "αφοριστεί". Έμεινε;
Δεν ξέρω, είναι σα να με ρωτάτε αν έχει έρθει το τέλος της ιστορίας.
Ούτε κι εγώ ξέρω. Αλλά, τα γύρω, τα βρίσκω κουρασμένα πολύ. Ξέπνοα. Εξού και η ένσταση περί αφορισμών. Να αφορίσει ποιος; τι; και γιατί; Μάλλον μπουρλότο χρειάζεται.
Για την ιστορία που λέτε, δεν ξέρω. Μάλλον δεν υπήρξε ποτέ. Μια επινόηση των ανθρώπων για να στερεωθούν κάπου.
τα σέβη μου
True, truer, truest of them all.
Το ξέρω σίγουρα - από τότε που θεραπεύθηκε η δυσκοιλιότητά μου, έχει πέσει το IQ. Το συλλογικό.
Post a Comment