Νομίζω δεν έχει μελετηθεί διεξοδικά η
τσαντίλα που διατρέχει το έργο του Beethoven. Άκουγα σήμερα το πρώτο μέρος του κουαρτέτου op. 95 κι ένιωθα ότι ο συνθέτης -αμείλικτος και ανοικτίρμων- με λούζει με χριστοπαναγίες!
Επέστρεψα στον Brahms που, ως επαρκής νευρωτικός, ήξερε να απωθεί και να εξευγενίζει την οργή του.
9 comments:
Εκτός από το γεγονός ότι ακούγεται νευριασμένος, σε εκνευρίζει κιόλα αρκετά συχνά.
Τρεις αναρτήσεις σε μία εβδομάδα!Να υποθέσω ότι έγινε αγορά κάποιου δίκυκλου;
Από το εγχειρίδιο ραντισμού ΙΙ: Τέχνη είναι η σταγόνα αρώματος με την οποία ψεκάζουμε μια τσάντα, ώστε μετά να μυρίζει τσαντίλα.
ωωωωωω!!!! μεσιέ!!! τι εξαιρετικά, εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξις!!!
δυναμικό καμ-μπακ!
είμαι ευτυχής!
:-)
Θρώγκε, εμένα μου αρέσει αυτή η μπρουταλιτέ. Συνήθως τα αργά του μέρη βαριέμαι.
Crash e'class, η αλήθεια είναι ότι βολεύτηκα με ένα δικινητήριο.
ou ming, και μετά γινόμαστε τσαντίρλα.
Urfurslaag, κι εγώ είμαι ευτυχής που σας ξαναανταμώνω.
Ανακουφιστική η θαλπωρή των πιάνο κονσέρτο του Γιόχαν Μπραμς, κύριε Πλυμ...
Και σε αντίθεση με τον μεγαλοϊδεατισμό του λούντβιχ που βασανίζει τα βιολιά και χτυπάει τα πιάνα όπως οι περισσότεροι γερμανοί, τα σολάκια του Μπραμς τριλιρι τριλιρό είναι σέξι και μεθυστικά (τώρα που το σκέφτομαι, δεν πέθανε αδικαιολογήτως από κίρρωση του ήπατος, ο έρμος).
καλή επάνοδο (αν πρόκειται για τέτοια)
Εκτός από το σιχτήρι, ο Μπετόβεν έχει και μεγάλες επιρροές από τον Μίκυ Θεοδωράκη. Μη σου πω και από τον Σταύρο.
αναρωτιεμαι αν το γεμιστο τσουρεκι Τερκενλης μπορει να θεωρηθει νηστισιμο.
Μανταλένα, αυτό ακριβώς το αίσθημα μου δημιουργεί η μουσική του Μπραμς: θαλπωρή. Είναι μια μουσική που αιμορραγεί από τρυφερότητα, αλλά που όταν θέλει εξοργίζεται κιόλας με μπετοβενικό επαγγελματισμό. (Δεν ξέρω αν επανήλθα, χάρηκα όμως που σας ξαναβλέπω :)
E-lawyer, θα παιχτεί η 4η συμφωνία του Μίκυ το καλοκαίρι στο Ηρώδειο. Εννοείται ότι θα πάμε, ε; Για ένα τέτοιο επικολυρικό κιτς ζούμε.
Loucretia, άσε κάτω τα τσουρέκια κι άρχισε από τώρα να ετοιμάζεις μαλλί για το Ηρώδειο.
Post a Comment