Ένας φιλόσοφος που σε όλη του τη ζωή πίστευε ακράδαντα ότι τα όρια του κόσμου του είναι τα όρια της γλώσσας του ένιωσε βαθιά έκπληξη όταν, αφού έχασε σε ένα ατύχημα τη γλώσσα του, ο κόσμος εξακολουθούσε να υπάρχει.
Δεν κράτησε κακία στον κόσμο για την αντιδεοντολογική αυτή στάση, αντιθέτως, συνέχισε να πιστεύει με την ίδια συνέπεια ότι τα όρια του κόσμου του είναι τα όρια της γλώσσας του.
4 comments:
Πολύ (όμορφα) βουδιστικό. Μ' αρέσει να σκέφτομαι ότι κάτι δεν παύει να "υπάρχει" ακόμη κι όταν δεν υπάρχει...
(Αν κατάλαβα κάτι) αυτό είναι ότι ακόμη και μετά που έχασε τη γλώσσα του, ο "τρόπος έκφρασης" υπήρχε.
Ω! Μα είστε όντως κυνικός! (γέλασα πάντως) Ξέρω πολλά αγοράκια που εμπίπτουν στην κατηγορία που λέτε...
@Ελεύθερος Σκοπευτής: υποπτεύομαι ότι το κείμενο προσπαθεί να σαρκάσει τον αυτισμό ενός φιλοσόφου που, προσκολλώμενος ναρκισσιστικά στις ιδέες του, αδυνατεί να αντιληφθεί ότι αυτές διαψεύδονται από την πραγματικότητα. Βέβαια, κάθε ερμηνεία είναι ευπρόσδεκτη.
@Κυνικός: ζωγραφίσατε!
@Orlando: τιμή μας :)
Με προλάβατε, κυνικέ. Προσυπογράφω, αν εναλλάσσεται το όργανο και με το θηλυκό ανάλογό του.
(όποιος έχει απορία να ανοίξει κανά βιβλίο γιατί αν ρωτήσει ρεζιλεύτηκε... :-ΡΡΡ)
Post a Comment